Dec 12
5
Æfingin skapar meistarann!
Þegar ég var að flytja heim til Íslands úr atvinnumennsku í knattspyrnu vantaði mig vinnu og einn daginn hringdi síminn hjá mér. Svali Björgvinsson hringdi í mig og bauð mér að kenna íþróttasálfræði við Íþróttakennaraskólann á Laugarvatni. Þar sem ég hafði enga vinnu sagði ég já og tók það að mér.
Í gegnum 20 ára skólagöngu mína man ég ekki eftir að hafa þurft að standa upp og tala fyrir framan hóp í lengur en c.a. 10 mínútur. Ég var óvanur að koma fram fyrir framan hóp eða jafnvel segja mína skoðun fyrir framan hóp. En ég hafði brennandi áhuga fyrir íþróttasálfræði sem ég hafði lært og því var þetta spennandi tilboð.
Íþróttasálfræðikennslan á Laugarvatni fór þannig fram að ég þurfti að kenna í 4 klukkutíma samfleytt! Þetta var því mjög stressandi. Hefðir þú tekið slíkri áskorun? Þegar ég spyr 100 manna hóp hvort einhverjir séu til í að koma upp og halda ræðu eru kannski 5 sem þora að rétta upp hönd. Að halda ræðu er ein af stærstu fóbíum sem fólk hefur. En að sama skapi er það tækifæri fyrir þig að öðlast eiginleika sem fáir hafa. Hefðir þú stigið út fyrir þægindarammann þinn líkt og ég gerði og litið á þetta sem frábæra áskorun eða hefðir þú tekið auðveldu leiðina út og hafnað kennslustarfinu?
Ég var pottþétt ekki góður fyrirlesari strax en það var þroskandi og lærdómsríkt að byrja að kenna öðrum. Ef þú kennir eitthvað þarftu nefnilega að kunna það mjög vel sjálfur, þú þarft að vera vel undirbúinn, gera ráð fyrir erfiðum spurningum, helst kunna meira en það sem kennslubókin segir, þú þarft líka að geta komið þekkingunni á framfæri á lifandi, skemmtilegan og einfaldan hátt svo nemendur skilji og það eru heil vísindi útaf fyrir sig. Þú þarft að læra að sannfæra fólk. Aðrir myndu segja að það sé list. Sennilega er það bæði.
Kennslan auðveldaði mér svo að taka á móti hópum á þjálfaranámskeiðum KSÍ þegar ég hóf að vinna þar sem fræðslustjóri en þar höfum við haldið hátt í 150 þjálfaranámskeið síðan ég byrjaði þar fyrir 10 árum síðan. Þar var ég sífellt að taka á móti nýjum hópum. Smátt og smátt fór stressið og smám saman varð ég betri fyrirlesari og kennari.
Svo fór ég að þjálfa kvennalandsliðið árið 2007. Það auðveldaði mér þjálfarastarfið að hafa staðið oft fyrir framan hópa og talað. Í þjálfarastarfinu er maður alltaf að standa fyrir framan hóp og koma sínum skoðunum og þekkingu á framfæri. Eftir að kvennalandsliðið náði góðum árangri fóru brátt aðrir knattspyrnuþjálfarar og íþróttaþjálfarar að hafa samband við mig og biðja mig um að halda fyrirlestra um hvernig við höfðum farið að því að ná árangri. Svo fóru skólar og afreksíþróttabrautir að hafa samband.
Einn daginn hringdi í mig starfsmannastjóri hjá fyrirtæki og spurði hvort ég hefði eitthvað haldið fyrirlestra fyrir fyrirtæki. Ég sagði “nei en einhvern tímann verður allt fyrst”. Starfsmannastjórinn bað mig þá um að halda fyrirlestur fyrir fyrirtækið sitt og ég spurði “hvað verða margir starfsmenn á fyrirlestrinum”? Hann svaraði 800 manns! Hefðir þú sagt já við þeirri áskorun, stigið út fyrir þægindarammann þinn og sagt já eða tekið auðveldu leiðina út og sagt nei?
Ég sagði já og minn fyrsti fyrirlestur fyrir fyrirtæki var fyrir alla starfsmenn Landsbankans á Íslandi um 800 manns alls. Það var auðvitað pínu stressandi en góð áskorun. Eftir þetta hef ég talað við mjög mörg fyrirtæki af öllum stærðum og gerðum, bæði starfsmenn og stjórnendur. Eftir því sem ég hef æft mig meira því betri fyrirlesari hef ég orðið.
Verkefnin hafa orðið meira og meira krefjandi, ég hef þurft að stjórna ráðstefnum á ensku, flytja fyrirlestra erlendis á ensku fyrir framan fagfólk, halda fyrirlestur fyrir valdamesta mann í heiminum í knattspyrnu, halda fyrirlestur um liðsheild fyrir ráðherra, þingmenn og stjórnendur heils þingsflokks eins og ég gerði í síðustu viku, ég hef haldið fyrirlestra fyrir landslið í mörgum greinum, okkar besta afreksíþróttafólk svo og unglinga sem dreymir um að ná langt í íþróttum.
Ekkert af þessu stressar mig lengur. Með aukinni æfingu hef ég nefnilega orðið góður fyrirlesari og með því að segja já við krefjandi verkefnum og stíga út fyrir þægindarammann minn þegar auðveldara hefði verið að segja nei hef ég náð aukinni færni og reynslu. Ég hugsa stundum tilbaka og velti fyrir mér hvernig lífið mitt hefði þróast ef ég hefði sagt nei við kennslunni á Laugarvatni og ekki þorað að sækja um fræðslustjórastöðuna hjá KSÍ því staðan krafðist þess að tala reglulega fyrir framan hópa. Sumir ganga nefnilega í gegnum lífið og forðast að gera mistök í staðinn fyrir að stökkva á tækifærin þegar þau bjóðast, æfa sig og verða betri.
Það hafa verið algjör forréttindi að fá að tala við þá mörg þúsund íslendinga sem ég hef fengið að halda fyrirlestra fyrir. Það dýrmætasta sem fólk á er nefnilega tími þess og það fórnar klukkutíma af lífi sínu til að leyfa mér að tala við sig. Ég vona að sá klukkutími hafi haft jákvæð áhrif á líf fólks og hitt í mark. Næst þegar þú færð krefjandi áskorun skaltu segja já. Vegna þess að hvert tækifæri opnar nýjar dyr og við þroskumst við að taka að okkur áskoranir í lífinu.
Æfingin skapar meistarann.
Siggi Raggi